Зебои малламуй тавонист падарашро бовар кунонад, ки дар минатчӣ аъло аст ва ҳатто метавонад бо пойҳояш ба мард лаззат диҳад. Падар аз бахту саодат об шуд, зеро аз духтараш ин гуна чусту чолокиро интизор набуд. Љавони шлухтакро сахт зад, то дер боз навозишњои падарашро ба ёд орад. Аммо ин шояд ба ӯ писанд омада бошад, зеро нолаҳояш чунон дилчасп буданд, ки ҳатто хуни ман миёни пойҳоям ҷӯшид.
Хонум баръало дуруст машқ мекунад, вай дарҳол мардро ба кор андохта, қариб бо тамоми сӯрохиҳои мавҷуда ба ӯ хидмат расонд. Ҳамин тавр, ман тарафдори варзиш ҳастам, он ба зан кӯмак мекунад, ки ҷисми худро дар шакл нигоҳ дорад ва аз ҷиҳати ҷинсӣ муқобилатнопазир бошад!